Michel Foucault duidde al dat de overheid het idee van wat hij ‘de normaalburger’ projecteerde op hoe zij naar burgers kijkt. Het gaat de overheid eigenlijk vooral niet hoe mensen zijn – het gaat hen over hoe ze zouden moéten zijn. Dat maakt de fictie van de ‘normaalburger’ tot een dwingend ordeningsprincipe.

De samenleving heeft steeds minder een gemeenschappelijke basis, in de zin van gedeelde normen, waarden en principes. Dat draagt bij aan een enorme versplintering van de samenleving. Je zou kunnen zeggen dat we alles horen, én steeds dover zijn voor elkaar.

Het huwelijk tussen democratie en kapitalisme staat op springen. Incompetentie en afnemende transparantie in de politiek hebben tot veel ontgoocheling geleid. Dat deed de democratie geen goed. En een oneerlijke economie en een nog steeds (en fors) groeiende ongelijkheid hebben de geloofwaardigheid van het westerse kapitalisme aangetast. Een kille omgeving.

Met de huidige omvang en diepte van de milieuproblematiek kan het niet meer worden afgedaan als een individueel gedragsprobleem (wat geen individu ontslaat van de plicht milieubewust te leven).

Grensoverschrijdende kwetsuren horen al snel bij de ik-maatschappij. We vinden allemaal dat we bijzondere rechten hebben – dus kom mij niet te na. Een Frans filosoof zei eens dat wij Nederlanders niet zozeer tolerant zijn (want dat vinden wij onszelf), maar ongeïnteresseerd. Mocht dat zo zijn, en ik denk dát dat zo is, dan geldt het vooral niét zo gauw het onszélf betreft.

Poëzie is de voorloper van de psychoanalyse, wist Freud. En de organisatiekunde is daar weer een uitloper van...

Warren Bennis heeft het ooit geweldig uitgedrukt: ‘Believing the purpose of business is to make money is like saying the purpose of the human body is to keep blood flowing’. Winst, of, veel beter, cash flow, is essentieel, maar niet de enige, en ook niet de eerste reden, voor het bestaan van een onderneming. Maar wel een conditio sine qua non…