Overmoed, die cocktail van hoop en wanhoop, is onontbeerlijk voor een grote uitdaging.
Veel politieke partijen zijn op het moment bezig met nieuw leiderschap.
En dat is in veel gevallen – qua profiel – nog niet eenvoudig.
Om diverse redenen.

Bij de VVD is dat niet eenvoudig omdat de opvolgster van Mark Rutte wel hele grote schoenen krijgt om te vullen… het is voor Dilan Yeşilgöz het beste om vooral náást zijn schoenen te gaan lopen…

Bij D66 hebben ze de opvolging van Sigrid Kaag ook nog niet zomaar ‘voor de bril’.
Daar gaat het niet zozeer om grote schoenen om te vullen, maar om grote niet ingeloste beloftes aan de achtergrond te houden (ik noem bijvoorbeeld een nieuwe bestuurscultuur…).

Ook PvdA/Groen Links tast naar een boegbeeld. Die partijen zijn daar de laatste verkiezingen niet écht mee verwend… maar een nieuwe roerganger (m/v) vinden met een profiel die grote delen van een combipartij verenigt… niet eenvoudig. Rood en groen ‘is boerenfatsoen’ – en dat is nu vragen om moeilijkheden.

Dan heeft het CDA het nog wel het aller makkelijkst! Zij zoeken iemand die volstrekt het tegendeel is van Wopke Hoekstra. Een opvolger (m/v) moet voldoen aan alles wat Wopke niet is en/of kan en/of heeft:

• Mediageniek zijn
• Humor hebben
• En lef
• Stressbestendig zijn
• En charismatisch
• En na de verkiezingen in de Tweede Kamer gaan zitten
  (en vooral geen minister van Buitenlandse Zaken worden…).

Daarbij zou ik het CDA willen zeggen: nu doorpakken!

Naast die lastige profielen zijn het ook de sleetse wereldbeelden en uitgeholde maatschappijvisies die verkiezingen bijna tranentrekkend armoedig maken.
Welke verandering men ook voor ogen heeft, de wereld die men wenst te veranderen moet eerst worden waargenomen en doorgrond, voordat het werktuig wordt opgepakt om die verandering er in te hakken. Aan dat waarnemen en doorgronden schort het de laatste decennia in toenemende mate – programma’s én in de personen die dit moeten verbeelden.

The Cappuccino King