‘God geeft ons noten, maar Hij kraakt ze niet voor ons’, schreef Hans-Christian Andersen eens.
En onze bestuurders kraken ze ook niet voor ons.
Nu weer het niet tot stand komen van een landbouwakkoord. Bestuurders proberen álle gaten dicht te lopen – wat hen uitgeput in het zwarte gat van wanhoop doet verdwijnen.
Daarmee is onze polder steeds meer gaan kraken op straffe van onbeheersbaarheid en verlamming.

Om maar eens wat te noemen:
De gaswinning in Groningen – veel eerder had daar ingegrepen kunnen én moeten worden qua oppompen (dan was die schadetoestand niet of erg veel minder ontstaan; overigens, ook al een toestand die we niet oplossen).
De luchtvaartproblematiek – we blijven maar subsidiëren en technisch googelen met vliegbewegingen, geluidshinder, etc. (maar vliegen écht beprijzen, de bestuurders durven er niet aan).
Voetbalgeweld – situationele verontwaardiging en grote woorden (maar geen maatregelen als geen bier meer in het stadion,
En dan zijn er nog de toeslagenaffaire (en vooral het begin ervan), het woningentekort (ook al jaren geleden voor gewaarschuwd), de asielcrises, etc.

Bestuurders lossen niéts op, omdat elke oplossing wel een of meerdere partijen pijn doet. En dat vinden bestuurders onverdraaglijk. Elke pijnlijke uitzondering, elk gekwetst individu is een olievlek. 

Zolang wij krampachtig proberen het iederéén naar de zin te maken, zakken wij steeds verder weg in het moeras van besluiteloosheid, onmacht en vertwijfeling.
Wat een geweldige bodem is voor de meest brutalen in onze samenleving. Zij lachen met hun vuisten (protesterende boeren, extinction rebellion, voetbalsupporters e tutti quanti).
Noten om te kraken, maar geen ballen om iets op te lossen.

The Cappuccino King