Het ondernemersgeklaag over het Nederlandse vestigingsklimaat neemt potsierlijke vormen aan. Opperklaaggodin VNO-NCW-voorzitter Ingrid Thijssen, huilebalk Peter Berdowski (CEO van Boskalis – wil het land verlaten als de nadruk op een nette productieketen tot stand komt), et tutti quanti: krokodillentranen als kolkende rivieren. Tja.

De effectieve belastingdruk is vergeleken met 2010 gedaald, tussen 2018-2020 verplaatsten ongeveer 500 bedrijven één of meerdere onderdelen naar het buitenland – en dat waren er minder (!) dan in de periode 2014-2016 (CBS). Daar staat ook nog tegenover dat zich in 2020 15 procent méér buitenlandse multinationals in Nederland vestigden dan in 2015. Daarbij zijn we zeer succesvol in het aantrekken van getalenteerde buitenlandse werknemers (INSEAD, 2022) En in de wereldwijde concurrentie index van het WEF (2019) zijn we de vierde best presterende economie. Ik houd het niet droog….

Sinds het baanbrekende werk van de Duitse socioloog Ulrich Beck, De Risicomaatschappij (1986), weten we dat de toekomst allang geen belofte meer is, maar een bron van angst, ellende en risico. Wie luchtig doet over het onheil dat ons boven het hoofd hangt, zit al snel omgekeerd op zijn ezel. Wie durft de experts tegen te spreken. Het vestigingsklimaat staat op omvallen – en alle bovengenoemde feiten helpen geen zier. Inktzwart zal het zijn, opdat alles hetzelfde blijft…
Preventie noemt het bedrijfsleven dat – en ze nemen graag de regie over. En onder de oppervlakte van het voorkomen van gepercipieerde ellende schemert het morele gelijk. Er is één opgave voor ons allemaal, en één uitkomst, namelijk de juiste.
En de ezel balkte drie keer…

The Cappuccino King